2019/06: Bir Monografi Denemesi: Mimar Boğaçhan Dündaralp ve Başka Mimarlık Olasılıkları / Yüksek Lisans Tezi / A Monography Experiment: Which is About Architect Bogachan Dundaralp and other Architectural Possibilities / Master Thesis/ Hülya Irmak / Mardin Artuklu University

2018/11: A Green Intervention: Emerging Community Gardens of Istanbul /Bleda Öztek Master’s Thesis /Bauhaus University Weimar

2017/10: Tesisat Mühendisliği Dergisi / S.161 / tmmob makine mühendisleri odası

 

Doc – 26.02.2018 – 15-05

Yayın 10 Nisan 2015 Cuma günü 17.30-17.00 saatleri arasında yapılan “Bütünleşik Tasarım ve Uygulayıcı Beklentileri” paneli özetidir.

Panel Yöneticisi: A. Zerrin YILMAZ – İstanbul Teknik Üniversitesi

Panelistler: Mimari Tasarım – Boğaçhan DÜNDARALP – ddrlp Mimarlık, Mekanik Tasarım – Süleyman AKIM (TTMD), Statik Tasarım – Murat ŞENER – İnşaat Yük. Mühendisi, Elektrik Tasarım ve Uygulama – V. Tuncer ÖZEKLİ (ETMD), Bütünleşik Uygulama ve Beklentiler – İrfan ÇELİMLİ (MTMD)

2017/07: 10 numara / Raf Dergisi – Kapak / S.69

10 Numara

Kapak Tasarımı: Ömer Selçuk Baz

http://www.raf.com.tr/dergi

2017/07: İzmir ve Tasarıma Dair Özyaşamöyküsel Notlar/ H.Cenk Dereli / Manifold

İzmir  ve Tasarıma Dair  Özyaşamöyküsel Notlar:

Yazar: H.Cenk Dereli

“… 2012 yılının ilk aylarıydı. Program yapımcılarından biri olduğum Açık Radyo Açık Mimarlık programı sonrası mimar Boğaçhan Dündaralp ile sohbet ediyorduk. Dündaralp, İzmir’de mimarlık eğitimini tamamlayıp İstanbul’a gelmiş ve profesyonel hayatını burada kurmuş bir İzmirli. O sıralarda kendisi, bugün İzmir Deniz olarak bilinen ancak o günlerde, Kıyı Tasarım Projesi olarak anılan kentsel tasarım projesinin içinde yer alıyordu. Büyükşehir Belediyesi 2011 Tasarım Forumu’nda vurgu yapıldığı gibi tasarımın önemini ve gündelik hayata getirebileceklerini tasarlanmış ve iyi uygulanmış kamusal mekânlarda kentliye göstermek görüşünü hayata geçirmek için bu projeyi başlatmıştı. İzmir kent merkezinin Körfez kıyı hattı, dört parçaya bölünmüştü. Her bir parça başında bir koordinatörün bulunduğu tasarım ekibinin sorumluluğundaydı. Dündaralp bu gruplardan, mimar Nevzat Sayın’ın koordinatörü olduğu Alsancak çalışma grubunda yer alıyordu. Radyo kaydı sonrası, kapsamı hayli heyecan verici olan bu İzmir projesinin detaylarını konuştukça yerimde zor oturduğumu ve bu hislerin tasarım süreci ve tartışma toplantılarının parçası olduğum süre boyunca kuvvetlenerek devam ettiğini hatırlıyorum.

Mimarlar, endüstriyel tasarımcılar, peyzaj mimarları, denizbilimciler, ulaşım uzmanları vb. çok farklı alanlardan yaklaşık yüz meslek profesyonelinin parçası olduğu bu proje, tasarım, tartışma ve uygulama süreçleri açısından yerel yönetimlerin önayak olduğu örnek bir proje olarak tekrar tekrar incelemeye değer bir süreç yarattı. Projenin güncel durumunu izmirdeniz.com adresinden takip etmek ve bölgelere göre projeleri incelemek mümkün.

Proje süresince mimarlıktan yola çıkıp bambaşka alanlara vardığımız keyifli tartışmalar yapma fırsatı bulduğum Boğaçhan Dündaralp’ten hem mimarlığa hem de kendime dair pek çok şey öğrendiğimi ve Nevzat Sayın’ın da dahil olduğu uzun proje tartışmalarının ve toplantı yolculuklarının da ayrı bir keyif olduğunu tarihe not düşmeliyim…”

yazıları okumak için:

https://manifold.press/izmir-ve-tasarima-dair-ozyasamoykusel-notlar-birinci-bolum

https://manifold.press/izmir-ve-tasarima-dair-ozyasamoykusel-notlar-ikinci-bolum

https://manifold.press/izmir-ve-tasarima-dair-ozyasamoykusel-notlar-ucuncu-ve-son-bolum

2017/06: Fare Magazine / The Seven Hundred Year Orchard /Kuzguncuk Bostan / City culture through food, history, and community.

 

Before concrete roads and steam-powered ferries, a green belt lined the Bosphorus,  and studded with quaint and colorful villages like Kuzguncuk, it was the rule of coastline life and not the exception. Since the mid-nineteenth century, linkage between the Bosphorus villages and their local megalopolis brought bustle, opportunity, and accessibility, but it also joined their fate to the sprawling mass before them. Many Bosphorus villages underwent major facelifts; transformations and “renewals” brought to their logical extreme through the sort of development schemes that entail wholesale demolition. The regrettable truth is that in present-day Istanbul, these historic villages face a real threat; some vanish completely.

Kuzguncuk is an ancient site along the Asian shores of the Bosphorus. It is shaped by natural borders: the green grove of the Fethi Pasha Woods to the west, and the medieval Nakkaş Baba cemetery to the east. Nowadays it is valued for its two rare features: mahalle culture (the traditional intimate village life and social dynamics of old world Istanbul) and its bostan, or urban garden, a part of an ancient, vast, and highly self-sufficient urban agricultural system.

Today Kuzguncuk’s bostan forms a sizable proportion of its total area, and doubles as a park, meeting space, and communal hub for the village. Amazingly, while many bostans across the city continue to vanish, Kuzguncuk’s garden thrives.

I first visited Kuzguncuk’s bostan with a group of friends one winter morning under a deluge of cold rain. Our timing was poor to say the least, and we’d missed the bulk of the harvest by a month; at that point there were few signs of life in the garden besides the perennial black cabbage. That’s a sharp contrast to the warmer months, when the garden grows more than two-dozen crops including: chili peppers, tomatoes, corn, okra, aubergines, spinach, peas, carrots, and more. We expected the winter garden to be dreary, but the morning of our visit, we were greeted by a troop of school kids who turned a series of large puddles into a splash-park.

The bostan shares a practical and symbolic role in the life of a neighbourhood that battles to maintain its distinction and authenticity. These qualities have long been an attraction to newcomers, notably in the ‘80s and ‘90s, when a generation of artists, architects, and academics moved to the village. Today they share deep-rooted connections to the garden and form the bulwark of  its bostan’s defense against redevelopment. “When I was studying architecture 20 years ago,”,says Tülay, a local activist, “I shared a house with some friends across from the bostan. When we came back from school in the evening we would go and pick our tomatoes and aubergines ourselves…”

When Kuzguncuk’s bostan sprang to life several centuries ago, it was one of several hundred urban gardens across the city.  Medieval Istanbul made masterful use of its urban greenery through a manipulation of space and a keen understanding of the seasons. Its gardeners organized themselves into guilds, and a whole series of producers and suppliers existed to support the bostans—basket weavers, seed suppliers, and so on.  For 700 years the city’s bostans had the incredible wherewithal to support half a million inhabitants with fresh vegetables. Neighbourhoods had specialty crops, like the fragrant strawberries of Arnavutköy, and the small, aromatic cucumbers of Cengelköy. Yedikule’s bostan, the city’s most ancient garden, which still hug the Theodosian Walls, used to produce a soft, almost buttery lettuce.

These are the networks and relationships that lasted into the middle of the twentieth century.  New regulations—such as a bill that forbade grazing of livestock— compounded stiff competition from vegetable producers in the Black Sea. These conditions made it extremely difficult to reach a living wage as a gardener.  As a result, many if not most bostan owners have opted to sell their land over the last half-century, meaning that most of the city’s bostans have disappeared in the last half-century as owners prefer to sell their land. Many bostans have met particularly ignominious ends, like Arnavutköy, which disappeared under a car wash.

Locals call the Kuzguncuk bostan, “Ilya’s orchard,” citing the now-deceased but much-beloved Greek gardener, the last of an unbroken line to tend the garden’s fields.  Greek communities have lived in Kuzguncuk for more than a thousand years: the village’s earliest structure, a Greek Orthodox Church, dates from the 800s. In the 1400s Greeks welcomed the settling of Sephardic Jews, and later Armenians in the 1700s. It wasn’t until the 1950s that a significant Muslim population, including many Turkish migrants from the Black Sea, moved to the village; before then, the few Turks who lived in Kuzguncuk were the Ottoman elite who built their magnificent wooden yalı along its shores. Nowadays the architecture reflects the neighborhood’s intimate and unassuming nature; an Armenian church and Turkish mosque stand close enough as to be practically conjoined, and historic residential areas feature wooden homes limited to just a few stories high, a stark contrast to the city’s concrete districts.

Ilya was the last gardener of his family, but not their last descendant; ownership of the land slipped out of the family amidst rather dubious controversy. In 1964 the Turkish government revoked the right of its Greek populace to permanent residency and local authorities began to exploit this measure as a lucrative source of income generation by seizing properties on the grounds of abandonment. “Ilya’s orchard” was one such property apparently “abandoned” by his family after his death— and sold to a private bidder.

The land was re-sold a few years later, this time to the local Üsküdar municipality, who planned to use most of the bostan’s land for a large primary school. Tülay Atabey and other local architects proposed to the municipality an alternative development plan for the bostan: they focused on repurposing it with a “right to use” rather than a “right to property”, and demonstrated how the bostan could host public events—festivals, outdoor movie screenings, and markets—involve both adults and kids, and, through the use of raised growing beds, even offer access to gardeners with disabilities as well.

The local community mobilized to show support for the alternative bostan project across media channels and through festivals, workshops, and widespread demonstrations. Across the city, the bostan became a symbol for the larger battle against expansive urban renewals. Tan Morgül, another prominent member of this collective, ushered its rallying cry: “the Kuzguncuk Bostan is Kuzguncuk’s memory, its breath, its colour! Let’s not allow anyone to touch our history, our breath or our green!” The locals boast that the campaign was the most significant protest until Gezi Park in 2013.

Üsküdar’s primary school plans were ultimately shelved, to great relief, in favor of the alternative bostan project. Now, since 2010, locals have been able to develop the land in ways that suit the community; also leading to a sharp rise in activity. There is now so much demand for the garden’s 100 allotments that they must be decided by annual lottery.

///

While my friends and I only saw the bostan in the winter, it was clear how it actively works for the community throughout the year: in the spring and summer evenings it hosts outdoor movie screenings and theater performances, and experts travel from different universities across Turkey to lead workshops. During the festive nights of Ramadan, locals break their fast together outdoors. In autumn, the neighbourhood communes to celebrate the harvest, teaching local kids about a range of produce. On the weekends, the streets spill out into a market bazaar. From the windows and balconies of nearby houses, the people of Kuzguncuk can hear nightingales sing into the early hours of morning.

After leaving the bostan, we were toured down Kuzguncuk’s main street by locals Tülay Atabey, Boğaçhan Dündaralp, and Aylin Örnek. We were taken to a local café, Kuzguncuk Pita, owned by Aylin. Tea was quick to emerge, along with plates of different sweet and savory pastries from the home-style kitchen. A full range of soft sheep’s milk cheeses were stacked behind tall glass counters at the corner of the kitchen. Through the café’s wide windows it was hard to ignore how the hanging greens of the ambling trees, the settled and slow pace of passerby, coffee-drinkers, and cats alike lent this area a peace worlds’ apart from the speed and relative chaos of some of the city’s other neighbourhoods. This, I thought, was the beauty of Kuzguncuk, this unexpected bastion of village life.

https://www.faremag.com/shop/issue1and2

2016/12: Fide Okulları /tasarım dergisi 266

pdf olarak okumak için: fide_okullari

2016/06: LYYA: Lüleburgaz Yıldızları Yüzme Akademisi Yarışması (2 aşamalı) Eşdeğer Mansiyon Ödülü

Topoğrafya ve doğal yeşil doku içinde kalan 3 farklı karakterdeki boşluğun yapı-program olarak organizasyonu:

• A Olimpik Yüzme Havuzu ve Su Topu Havuzu Resmi Müsabakalar / Yarışmalar Yapısı
• B Kapalı Halk Havuzu + Spa ve Fizik Tedavi Merkezi
• C Açık Havuz ve Su Eğlenceleri Parkı
• D Doğal Avlu

Kritler:

Mevcut yeşil dokuyu koruyarak yerleşme; Gündelik kullanımlar ile özel kullanımların trafiklerinin ayrıştırılması; bağımsız kullanım olanakları, Farklı kotlardaki boşlukların doğal karakterleri ve çevresel faktörleri ile yapı programları arasındaki ilişkilerin gözetilerek yapı/programların konumlanması.

Üç farklı yapı grubunun birbiri ve alanın genel kullanımları ile entegrasyonu:

A Bağlantı Rotası

Alan içinde diğer programlara ulaşım olanağı yaratan; onların trafiğine karışmayan, arazinin topoğrafyası ile programlar arasındaki kot ilişkilerini gözeten; mekanların özelliklerine göre ayrışma-birleşme olanaklarını arayan yapısal bir öğe olarak düşünülmüştür.

B Alt programlar ve alanın kullanımı

B1 Açık havuzlar ve eğlence alanlarının çıplak ayak / hijyen organizasyonunu koruyacak biçimde peyzaja yayılması

B2 Su eğlenceleri dışında kalan açık alanların bağlantı rotası üzerinde tanımlanan aktivite adaları ile alt programlara ayrılması ve doğal doku ile entegrasyonu

Kritler:

Doğal yeşil doku içine parçalı olarak yerleşen açık alan düzenlemelerinin çıplak ayak ve ayakkabılı hareket organizasyonu düşünülerek ayrıştırılması. Bu ayrıştımanın topoğrafyadaki kot farklarının olanakları düşünülerek; bağlantı rotasının yer yer köprüleşmesini sağlamak ve zeminlerdeki hareket süreklliliklerini kesmemek.

Yapısal Tasarım Dili

A Yapısal dil; çevre-yaklaşım-yaya trafikleri- servis zonları-kullanımlar ve doğal yeşil alanlar olarak kurulan geçirgen mekanlar dizisi prensip yapı kesitlerine dönüştürülmüştür. Kesit yeri geldiğinde içine ağaçları da alabilecek tektonik bir ifade içinde düşünülmüştür.

B Alan içindeki doğal dokuyu olabildiğince kullanma hedefi ile parsel çeperlerine (imar sınırı yapılaşma sınırı gözetilerek) yaslanan yapılar; kamusal, yarı-kamusal kullanımlar, özel kullanımlar arasında bir filtre görevi görerek yüzlerini alanın doğal peyzajına açarlar. Çeperlerdeki yapılar tarafından sarılan bu peyzaj projede doğal avlu olarak tanımlanmıştır. Mevcut ağaçlar ve doğal doku olabildiğince korunması ve kullanılması hedeflenmiş; doğal avlu içindeki mekanları ve doğal dokuyu tamamlayan ayrıca yeşil bir katman da peyzaj için önerilmiştir.

proje yayın linki:

2016/1: All issues and problems can become objects of design process / Public Design Support 2011-2016 / Jesko Fezer & Studio Experimentelles Design / Kuzguncuk Bostan

Public Design Support Workshop / Boğaçhan Dündaralp, Architekt

The best scenario for Kuzguncuks future is to increase the possibilities for sharing and to keep it alive – a scenario, which would highlight the importance and value of the orchard for Kuzguncuk. One of the most important contributions during this process, was the “Public Design Support Workshop” realized by Jesko Fezer and his students at the 1st Istanbul Design Biennial 2012. During this weeklong period, we experienced a cohesive and motivating project around a series of ad-hoc interventions that turned into a weekend event in the orchard. Simple arrangements like playgrounds (a football field, a grandstand, a swing, backgammon), tea garden and a picnic ground produced catalysing sensations that evocated curiosity. While Meric Kara from Bilgi University and the students at Kuzguncuk Primary School were directly involved in this event, local architects, Kuzguncuk residents and neighbourhood administrator (muhtar) provided support.

Collective production contains a unique temporality, knowledge production and dissemination processes. This work is invaluable since it shows us the fact that physical encounters and rapprochements that aim at direct production, trust that emerges from common experience and collaboration, common negotiations and sensations provide an opportunity for a unique kind of knowledge production, dissemination and sharing. We experienced a process that revealed the value of keeping the sensations that emerge from social and environmental needs and threats alive in our daily lives.  As much as experiencing and being educated by these contexts and sentiments, we have to create mutual experiences and remember that they are a very important source in terms of producing social and democratic contexts through common decision and negotiation processes.

As an architect that tries to resist contemporary trends that limit the role of the designer to mere “aestheticization” of her environment, and as a Kuzguncuk resident, I want to thank Jesko Frezer and his students, Adhocracy exhibition curator Joseph Grima, and the associate curator Pelin Tan, who helped us carry this project to Kuzguncuk, and all others who participated and contributed in this process and helped us produce and keep this experience alive. / 2012

* An addendum for the book, added after 3 years:

Kuzguncuk residents and the Association of Kuzguncuk Residents worked devotedly to overcome once again in their 20-year-old struggle against development threat on the Orchard of Kuzguncuk, and in 2013 they did manage to cancel out development plans for a school on the orchard area. In 2014 the orchard has been leased out to the Uskudar Municipality as a result of a tender which was put out by the General Directorate for Foundations. The alternative project that we prepared collectively with the residents of the neighborhood in 2010 suggests shared public use of the orchard, and it was brought back to the agenda as the orchard gets a new tenant. The project has put into practice through a collaboration between the association, the residents of neighborhood and the municipality while we, as architects from Kuzguncuk, moderate the process. The orchard life that we looked forward to through this project initiative for last 5 years of 20-year-old resistance struggle has become more than just a conservation of land, and nowadays the orchard keeps creating new uses and new characteristics to its collective memory. Until the next possible attack for future development plans on the Orchard Kuzguncuk residents look happy and the neighborhood is in high spirits.

 

for workshop:   link 1 / link 2

for book: link 1 / link 2

 

 

2014/5-6 Post-World’s end Architecture: Turkey / Blueprint 334

 

Istanbul is in turmoil. While not the only Turkish city to experience disquiet among the populace, this ancient place is, it could be argued, facing greater upheaval in its urban fabric with mega expansion plans that include a new airport, a new bridge over the Bosphorus, the demolition of whole communities and relocation of inner city schools. But as this fifth instalment of Post World’s End Architecture reveals, there are some architects and designers-cum-activists trying to tackle the city’s problems with positive action.

Words: Irmak Turan

DDRLP Architecture & Design

Architect as social advocate

TOKI, the Housing Development Administration of Turkey, is a federal agency established in the mid-Eighties to address the country’s housing shortage. In the past decade however, TOKI’s liberalised income scheme has shifted the focus to luxury and profit-driven projects, largely ignoring the needs of lower-income residents. But because of the urban transformation law to replace buildings at risk to earthquakes, many poorer residents have been left at the mercy of TOKI, forced to relocate to new mass-housing developments. This move has uprooted entire neighbourhoods and destroyed communities.

Survival Manual for TOKI Dwellers, a hand-drawn pamphlet, aims to address the social problems that result from new mass housing projects in the city

Survival Manual for TOKI Dwellers, originally presented at the _ rst Istanbul Design Biennial in 2012, aims to address the social problems that come with this physical relocation. The manual, a hand-drawn pamphlet, explores the spatial constructs of the residents’ original communities and their new TOKI dwellings. The simple and straightforward illustrations are as amusing as they are informative, making suggestions for how residents can adapt their new dwellings to suit their domestic lifestyle.

 

Link: 

Pdf Download: B334-172-P-Turkey-csh ph

 

2014/2: haftanın mimarı /arkiv mimarlık arşivi /23.02-02.03

boğaçhan dündaralp /arkiv 

2014/01: LMYO / VCMD 3 Eğitim Yapıları / Kitap

Lüleburgaz Meslek Yüksek Okulu Sosyal Hizmet Ek Binası  / Vitra Çağdaş Mimarlık Dizisi 3 / Eğitim Yapıları / 2014

VCMD LMYO pdf olarak indirmek için tıklayınız. 

Tüm kitabı pdf olarak indirmek için tıklayınız.

www: link

2013/6: “Entegre Eğitim Tesisleri” üzerine konuşma / XXI mimarlık kültürü dergisi

 

konuşmayı pdf olarak okumak için tıklayınız.

konuşmayı dergiden okumak için tıklayınız.

2013/6: LYFA ( Lüleburgaz Yıldızları Futbol Akademisi) / Spor Yapıları Referans Rehberi 2013/XXI

pdf olarak indirmek/okumak için tıklayınız

spor yapıları referans rehberi için tıklayınız.

2013/3: 30 Architects in İstanbul / A+U Architecture&Urbanism 510/ NP12 Houses

JA+U Contents

2013/02: “İzmirliler’in Projesi”/ XXI mimarlık kültürü dergisi

 

dergiyi okumak için buraya tıklayınız.

dosyayı olarak okumak için buraya tıklayınız.

2012/09: TURKEY modern architectures in history /Sibel Bozdoğan, Esra Akcan/ Book

–
Turkey
Modern Architectures in History
Sibel Bozdoğan, Esra Akcan
Reaktion Books
Haziran 2012
ISBN: 9781861898784

2012/07: 12 Deneysel Mimarlık İşi / IABA kitap

“BAKANAK” projesi ile ilgili medya içeriğini .pdf formatında görmek için tıklayınız.

2012/05: İzmir Körfezi Kıyı Hattının Düzenlenmesi / İzmir Life

medya içeriğini .pdf formatında görmek için tıklayınız.
—
izmir büyükşehir belediyesi’ nin haberi için tıklayınız.
13 ağustos 2012 tarihli izmir büyükşehir belediyesi’ nin proje hakkındaki güncel haberi için tıklayınız.
ntvmsnbc.com haberi için tıklayınız.
cnnturk.com haberi için tıklayınız.

Bu çalışma Creative Commons Alıntı-Türetilemez 3.0 Unported Lisansı ile lisanslanmıştır.

2011/12: 1. istanbul yaz sergisi / gökhan karakuş ile söyleşi

medya içeriğini .pdf formatında görmek için tıklayınız.

2011/12 IABA Haber / Seramik

medya içerigini .pdf formatında görmek için tıklayınız.

12/2011 Mimaride farklı çizgiler: ddrlp / Turkish Buildings&Decoration s:24 / kasım-aralık 2011

Boğaçhan Dündaralp, mimari tasarım konusunda kendisini sürekli besleyerek çalışmalarını sürdürüyor. ddrlp Mimarlık Ofisi ile farklı ve özgün tasarımlara imza atıyor. Dündaralp ile mimarlık ve ddrlp çalışmaları hakkında konuştuk.

Mimarlığa olan ilginiz ne zaman başladı? Küçükken kendinize nasıl bir gelecek çizmiştiniz?

Küçük yaşlardan bu yana görsel sanatlar ve tasarıma özel bir ilgim  vardı. Bu konuda yetenekli olduğuma dair de hep bir teşvik aldım. Kendimi hatırladığım yaşlardan bu yana kalem ve kağıdın yanımdan hiç eksik olmadığını hatırlıyorum. Babama göre bir yaşından bu yana çiziyormuşum  ( bana hala pek inandırıcı gelmiyor J) Şimdi o yaşlarda çizdiklerimi yorumlamaya çalışınca dünyamı farklı kılacak şeyleri çizmeye çalıştığımı görüyorum;  uzay araçları, kaptan Cousteau’nun sualtı makineleri,  hayvanlar gibi.  Babam Tatbiki Güzel Sanatlar mezunu tekstil tasarımcısı, kendi atölyesindeki üretimleri takip eder, öğrencilerine verdiği ödevleri ben de yapmaya çalışırdım. Babam okulda aldığı Bauhaus eğitiminin ve Alman hocalarının etkisiyle;  evimizde hiçbirşey atılmaz, (paket, kutuhatta hayvan kemikleri…) evdeki bir depoda biriktirilirdi. Metal çay kutularının kesilerek, levha haline getirildiğini, mutfakta kullanıldığını, birlikte tuvalet kağıdı rulolarından uçaklar, uzay gemileri yaptığımızı hatırlıyorum. Kendimi tanıdıkça, Türkiye’deki olanakları zamanla gördükçe, tasarımdan uzak duramayacağım ama kendimi istediğim yönde geliştirebileceğim hangi meslekler var diye düşünmeye başladım. Sanırım ortaokuldaydım, ben mimar olacağım dedim. Üniversite sınavında da bütün tercihlerim mimarlıktı…

Mimarlık sizin için nedir? Tasarım felsefenizden bahseder misiniz?

Dünya gezegeni üzerinde yaşayan insan ırkı, gezegenin doğal ritüelleri içinde kendi ırkına özgü eksiklerini icat ederek, inşa ederek, kendisine protezler geliştirerek tamamlaya çalıştı ve bir medeniyet kurdu. Sınırları gezegene büyük tahribatlar verecek sınırlara ulaşan bu medeniyet halen gelişmeye devam ediyor.  Bu medeniyetin var ettiği yapay dünya insanın kendi varoluşunu ve hareketlerini, birbirleriyle etkileşimini üreten, biçimlendiren, dönüştüren mekan ve mekansıllıklar içeriyor. Farklı içerik ve ölçekler kazanan bu mekan/sal-lık-lar mimarlık bilgi ve meslek alanının inceleme konusu.  Mimar ise bu bilgi ve meslek alanı içinde; bazen inceleyen, araştıran, bazen tasarlayan, bazen de üreten konumlar kazanıyor.  Mimarlığın bir dilemması var. Doğası gereği mimari, insan-mekan-insan arasındaki bir iletişim biçimidir ve ortak kurallar olmaksızın gerçekleşmeye meyillidir.  Fakat mimarlar öngörülemeyeni öngörme, hatta var etme laneti ile görevlendirilmiş insanlar. Bu dilemma; bir taraftan tasarımın doğasına aykırı olarak çeşitli katılımcılar arasındaki diyolog ile gelişen, baştan bağlamın sınırlarını öngörülemez kılan, sonucun süreç içinde oluştuğu bir durum; diğer taraftan mimarın tüm bağlamı biçimlendirecek, indirgeyecek bir tasarım dili geliştirme zorunluluğu. Mimarlık uğraşı, ‘ideal’ olana ulaşmayı beyhude kılan ve bu iki durumun arasındaki dengeyi arayan bir uğraşa dönüşmektedir. Bir taraftan üretimini özgün ‘bağlam’ların koşulları üzerinden düşünen diğer taraftan da kentteki oluş hallerinin farklı ölçeklerdeki davranış biçimlerini biribirleriyle ilişkilerini anlamaya çalışan biri olarak; idealize edilebilecek bir ‘model’ ya da ‘yaklaşım’ın olamayacağını düşünüyorum. Öngörülebilir olamayacağı gibi sağlıklı da görmüyorum.  Ancak kendi adıma söyleyebilirim ki; bu ortamda mimarlığı, çoğalma ve çoğaltmanın sağladığı imkanlarla, ona katkıda bulunacak, öngörülerle sınırlı potansiyellerin ya da arzu uyandıracak, baştan çıkaracak tasarımların peşine düşmek ve deterministik olmak yerine;  öngörülemez  ‘istisnaların’ üreyebileceği, sınanabileceği, tetikleyici imalar içeren ortamlar; mimarı da bu ortamların katalizörü olarak görmek beni oldukça heyecanlandırıyor…

ddrlp nasıl doğdu?

Resmi ve zorunlu mimarlık eğitimimi tamamladıktan (yani mezun olduktan) sonra yapı yapmayı yaşadığım coğrafyanın konvasiyonları içinde öğrenmek istiyordum. Hangi aktörler arasındaki etkileşimle, hangi üretim süreçleri ile bu işin yapıldığını öğrenmem, kendi tasarım araçlarımı geliştirmem için çok önemliydi. Bu nedenle yaklaşık  5 yıl yapım sistemleri üreten ve uygulayan bir inşaat firmasında çalıştım. Firma içindeki deneyim yani yapageldiğim şeyler bir rutine dönüşme eşiğini hissetiğim ve yapmak istediğimle yapageldiğim şey arasındaki mesafenin açıldığını fark ettiğim zaman yeni bir mecraya ihtiyaç duydum.  Deneyimlerim ve sezgilerim bana mevcut mimarlık ofislerinden farklı bir mecrada üretim yapmamı söylüyordu. Konvansiyonel proje üreten stereotipik mimar profilinin üretim sınırlarının; karşı karşıya kaldığımız durumların çeşitliliği ve bu durumların özgün koşullarının açığa çıkartılması sonrasında ‘mesleki hizmet alanı’nı genişlettiğini düşünüyordum.  Dolayısı ile sadece mimarlık alanı ile sınırlı kalmayan, farklı zaman dilimlerine ait geniş bir kavram-pratik ilişkisini tarayan alandan beslenip, düşünmek, tartışmak zorunda kalacağınız bir pozisyona doğru çekilme ihtiyacı vardı. Bir de ofisiniz üretimleriniz için bir ortam, araç olmalıydı. Beslemek zorunda kalacağınız bir şirket değil. ’ddrlp’ böyle düşüncelerin içinde doğdu.

Yapı sistemleri konusunda uzun süre çalıştınız. Mimaride yapı sistemlerinin öneminden bahseder misiniz?

 Mekan üretimi için doğaya eklenme biçimlerimizin araçları ‘yapı sistemleri’.  İster doğal isterse de yapay olsun doğayla kuduğumuz mekansal etkileşim çatkılar, konstrüksiyonlarla oluyor. İnsanlık tarihinin ürettiği, kullandığı ve geliştirmekte olduğu bu sistemler; mimarlığın katalizörleri. Yapı sistemlerini, yapıları mimarlığın kendisi gibi görme eğilimlerimiz var. Oysa onlar insan ile oluşacak etkileşimde çıkacak mimarinin araçları. Bu nedenle sadece fizik mekansal gereklilikler için değil;  tüm duyuları tetikleyen, hareketlerimizi doğuran iletişimi belirleyecilerinden oldukları için önemliler.

 Günümüz mimarisini yerel ve evrensel boyutta nasıl tanımlıyorsunuz?

Enformasyon teknolojilerinin gelişmesi, malzeme ve teknolojik olanakların ve erişebilirliğin artması yerel ve evrensel boyutta olup bitenlerin görünürlüğünü arttırmakla kalmadı. Özellikle 2000’li yıllardan bu yana görünürde olanları birbirine yaklaştırdı. Eşzamanlı okunurluk, eşzamanlı oluş ve durumları da arttırdı. Farklı zaman dilimlerini yaşayan kültürler ve üretimlerini yan yana getirdi. Fakat görünürde olanlar ile olmayanlar arasında da ayrı bir yarılma yarattığını da belirtmek lazım.  Tek bir zaman diliminden değil, zamanın izafiyetini haklı çıkaracak biçimde farklı zaman dilimlerini yaşayan kültürler ve üretimlerini de yan yana görünür kıldı. Herşeyin yan yana durabildiği bir çağda yaşıyoruz. Bu, bir taraftan da mimarlık adına bağlam-anlam ekseninde bir kırılma da yarattı. Az önce bahsettiğim yarılmanın kaynağı bu kırılma oldu. Bu kırılma yapının iç-dış ilişkilerini tamamen kopardı. Hem fiziksel anlamda hem de ilişkiler anlamında sınırlar muğlaklaştı. Özel-kamusal mekan ilişkileri de  bu sınırlarda muğlaklaştı.  Bugün mimarlığın belirleyicisinin gösterilebilir ve görünür olanda değil, bu muğlak sınırlar içindeki  ‘ara uzamlar’da gizli olduğuna inanıyorum. Çünkü, bugün mimarlar kendilerine mimar atalarından miras kalan yapının görünür yüzü ile, kendisinden talep edilen simgesel projelerle uğraşırken; günün neoliberal politikaları ve iktidar odaklarının da bu ara uzamı kullanarak mimarlığı kendi araçları olarak dönüştürdüğünü görüyoruz.

Daha çok ne tür yapıların tasarımını yapıyorsunuz?

Bir tasarım ve proje ofisi olarak kendimizi belirli yapı tipolojileri ile sınırlamıyoruz. Aksine bazı konularda uzmanlaşmamaya çalışıyoruz. Tasarım ve proje ofisi olarak ‘esnek’, farklı durum ve koşullara hızlı adapte olabilen; yeni stratejiler üretebilen bir pozisyonda kalmaya çalışıyoruz. Günün koşulları belirli yapı tipolojilerininin de çözülmesine neden oldu. Çünkü çok farklı yapı programları yan yana ve iç içe geçebiliyor. Belirli tipolojilerde uzmanlaşmış ofislerin  güncel durumlara yanıt üretemediğini görüyoruz. Buradaki püf noktası; bir tasarım ofisi olarak uzmanlaşmış kişileri bünyemizde barındırmadan; projelerin kendi bağlamına göre organize olabilen,  konusunda deneyimli kişileri çalışma sürecine dahil edebilen organizasyon ve stratejiler üretebilmekte.

Şu an hangi projeler üzerinde çalışıyorsunuz?

Şu anda sosyal içerikli, karma fonksiyonlu bir kentsel proje üzerine çalışıyoruz. Paralelinde  yapım süreci devam eden bir  futbol akademisi  ve bir eğitim yapısı projelerimiz var.

Projeleriniz dışında da jüri üyeliği gibi çalışmalarınız var. Bunlardan bahseder misiniz?

Mimarlık bilgi alanı ile ilişkimiz, meraklarımız, üretimlerimiz bizi sadece  ‘mesleki/profesyonel pratik’ dünyanın gerçekliğinden ibaret olmayan; geniş bir bilgi alanından beslenen,  farklı zaman dilimlerine ait geniş bir kavram-pratik ilişkisini tarayan, düşünmeye ve tartışmaya çalışan ve bu alan içinden enerjisini ve motivasyonunu alan, üretimlerini farklı mecralarda sınamaya ve paylaşmaya açan bir konuma itiyor. Bu nedenle hem akademik ortamda hem de meslekle ilişkili ortamlarda araştırmalarımızı ulusal ve uluslararası ortamlarda sunma, sergileme, seçici kurullarda bulunma, jüri üyeliği yapma gibi rolleri bu motivasyonun bir uzantısı gibi görebiliriz.

pdf olarak okumak/indirmek için tıklaynız.
söyleşiyi Turkish Buildings&Decoration sitesinden okumak için tıklayınız.
derginin tümünü  pdf formatında indirmek için tıklayınız.

2011/12: IABA 2011 Uluslararası Mimarlık Bienali / Batı Akdeniz Mimarlık s:50 özel sayı

pdf olarak okumak için tıklayınız
tüm dergiyi (sayı 50)  pdf olarak indirmek için tıklayınız.

Bu çalışma Creative Commons Alıntı-Türetilemez 3.0 Unported Lisansı ile lisanslanmıştır.

12/2011: “Deneysel Mimarlık”: Nerede başlar, Nerede biter?/ XXI mimarlık kültürü dergisi

Metni ve XXI Aralik/Ocak Sayısını dijital ortamda okumak için tıklayınız.

Metni pdf olarak okumak icin tıklayınız.

2011/12 Short History of Architecture / Cultural Exchange Turkey X Netherlands

SHORT HISTORY OF ARCHITECTURE / Authors: Pelin Derviş, Gökhan Karakuş

…

The 2010s

Today, a new generation of young architects has started to raise the level of architecture through an interest in discourse and information. The likes of Nilüfer Kozikoğlu, Alexis and Murat Şanal, Superpool, and Boğaçhan Dündaralp represent a generation that understands that architecture has to be produced with a distinct technical, ideological or architectonic rationale that is explicit and documented. Each of these groups has come to produce architecture based on their studied methodologies and is likely to extend their building practice and knowledge base in pursuing an intelligence and discursive driven architecture. Their vision is firmly locked in the optimization of the possibilities of the information age. It is interesting to note that they are joined in the increasing specialization of architecture in Turkey by architects emerging from interior design, specifically Autoban and Tanju Özelgin, who bring sophisticated understanding of craft, local building techniques and computer assisted visualization to produce advanced design. This group, along with continuing efforts of advanced architects such as Sayın, Arolat, Tümertekin, Pekin, and Çinici, promise that Turkey’s contemporary architecture will start to develop based on its own dynamics, yet with a widened eye attuned to universal progress. As Turkey asserts its position in the center of the newly forming geopolitics of Europe and Asia, the regional leadership provided by these architects will be important in setting standards for how architecture can balance the needs of the modern world and the pragmatic approach required at the local level.

Read the full text of the original source